Ο συγχωριανός μας κ. Μίλτος Τριανταφύλλου απαντά στο κείμενο(πατήστε εδώ) που αναδημοσίευσε το blog Σερμύλη σχετικά με την εκκλησιαστική θεώρηση του σεξ.
"
Κάπως έτσι μπορώ να αντιληφθώ κάποιους όρους για την συντροφικότητα που η Εκκλησία θέτει για να την χαιρόμαστε και όχι για να την στερούμαστε."
Και ιδού το νόημα όλων των παραπάνω ισχυρισμών, ότι η Εκκλησία θέτει κάποιους όρους για τη συντροφικότητα. Γιατί όμως το κάνει αυτό η Εκκλησία;
Η απάντηση βρίσκεται στο παράδειγμα του κοινοβίου, το οποίο με τη σειρά του έθετε κάποιους όρους για τη συντροφικότητα, την μη-αποκλειστικότητα, και σύμφωνα με το παράδειγμα όπως του παρέβαινε εκδιωκόταν από το κοινόβιο. Παρόμοια λοιπόν το σώμα της Εκκλησίας το οποίο με την πίστη του στο Θεό προσπαθεί για την σωτηρία της ψυχής θέτει του όρους και για την συντροφικότητα, τους οποίους όποιος παραβεί όχι μόνο στερείται την συντροφικότητα αλλά παύει να μετέχει της προσπάθειας σαν μέλος της Εκκλησίας για τη σωτηρία της ψυχής. Έτσι η Εκκλησία θέτοντας όρους ορίζει το κανονικό και το μη-κανονικό και είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να ασκεί εξουσία ακόμη και σε θέματα τόσο προσωπικά όπως το θέμα της συντροφικότητας.
Σας παραθέτω και την απάντηση της Σερμύλης:
" Μίλτο, ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι εντός της εκκλησίας, λαϊκοί και δυστυχώς ουκ ολίγοι ιερείς, που παρανόησαν την Θεολογία της , είτε από άγνοια είτε για προσωπικούς και ιδιοτελείς λόγους. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να ταυτιστεί η πουριτανική αυτή εκδοχή του έρωτα με τον έρωτα-άθλημα που μαρτυρά η εκκλησιαστική εμπειρία. Η Εκκλησία κομίζει μια διαφορετική αντίληψη για τον έρωτα ριζικά αντίθετη τόσο με την προτεσταντική αλλοίωση του έρωτα σε σαχλό ρομαντισμό, όσο και με την άκρατη και απρόσωπη σεξουαλικότητα που θεωρεί ως έρωτα την αυτονομημένη λειτουργία συγκεκριμένων οργάνων του σώματος.
Η Εκκλησία τιμά τον έρωτα και μέσα από το μυστήριο του γάμου τον αγιάζει. Ο εκκλησιαστικός γάμος αποτελεί το σημείο συνάντησης κτιστού και ακτίστου, Θεού και ανθρώπου δηλαδή. Το ζευγάρι ζητά να μπολιάσει την αγάπη του στην αγάπη του Χριστού, να μεταμορφώσει τη φυσική ένωση σε Θεανθρώπινη. Αυτό βέβαια δεν γίνεται με τρόπο μαγικό, αλλά απαιτεί τη βούληση του ανθρώπου. Ο έρωτας που γνωρίζει η Εκκλησία είναι ένα συνεχές άθλημα αυθυπέρβασης και αποδοχής του άλλου, ένα αδιάλλειπτο άνοιγμα που οδηγεί στην βαθειά κοινωνία.
Η Εκκλησία Μίλτο δεν ασκεί εξουσία στην ερωτική ζωή, κάποιοι νευρωτικοί ιερείς ναι. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία στο κρεβάτι, εξουσία ασκούν όσοι στο όνομα της σωτηρίας δημιουργούν ενοχές και φόβο στους πιστούς και με την απειλή της τιμωρίας εξουσιάζουν τις ζωές τους. Για την Εκκλησία
η απώλεια του παραδείσου δεν είναι ποτέ ποινή, είναι αυτοεξορία. "